Saat henüz 08.10. Okulun kapısından içeri adım attığımda koridorların sessizliği insanın içini ürperten bir huzur yayıyor etrafa. Dışarıda şehir tam uyanma telaşını yeni yeni tamamlıyor; ama okulun içinde birileri çoktan günün ilk mesaisine başlamış oluyor. Temizlik görevlilerinin paspas sesleri, öğretmenler odasında çayın ilk fokurtusu, güvenlik görevlisinin “Günaydın hocam,” deyişi… Bu sessizlik ve hafif hareketlenme, okulun görünmeyen ruhuna dair çok şey anlatıyor aslında.

Erken gelen öğretmenler, okulun henüz kalabalıklaşmadan önceki hâliyle en samimi temas kuran kişilerdir. Koridorlarda adımlar yankılanırken, okul yöneticilerinin kapıda karşılayıp içten bir “Günaydın hocam” demesi, insanın kalbinde günün ritmini belirleyen küçük ama değerli bir sıcaklık oluşturur.

Sınıfıma geçtiğimde önlüğümü giyer, içeride yavaşça dolaşır, o sabahın sakinliğinde sınıfın nefesini dinlerim. Tahtanın temizliği, sıraların düzeni, bir köşede unutulmuş bir defter… Düzeltilmesi gereken küçük bir şey varsa düzeltir, ardından o günün akışını gözden geçiririm. Bu hazırlık yalnızca sınıfın düzenini sağlamak değildir; öğretmenin kendi iç dengesini de kurduğu sessiz bir ritüeldir.

Erken gelen birkaç öğrencimle yaptığımız minik sabah........

© İstiklal