Bazen yalnız kaldığımda düşünüyorum: Biz neyi kaybettik?

Sezai Karakoç’un bir sözü aklıma geliyor: “İnancın yarısı utançtır.” İlk duyduğumda bir duraksadım. İnancın yarısı… Nasıl olur? Ama düşündükçe anlamı derinleşiyor. Utanç, yüzün kızarması değil sadece; utanç, insanın kendi vicdanına verdiği cevaptır. Yanlışın karşısında durabilmektir. İçten gelen bir pusula, kaybolmadıkça yolumuzu gösterir bize.

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurmuş: “Utanma imandandır.” Utanmak, demek ki sadece bir duygu değil; imanımızın bir parçası, ruhumuzun sessiz ışığı.

Geçen gün öğrencilerimle bir tartışmamız oldu. Küçük bir hata yapmışlardı, yüzleri kızardı, gözleri yere bakıyordu. İçimden gülümsedim. “İyi ki utanabiliyorlar,” dedim kendi kendime. Çünkü utanmayı yitirmek, ruhu kaybetmektir.........

© İstiklal