Şiirler olmasaydı nasıl anlatılabilirdi el’ in hikâyesi. Eli el ile anlatan da dil ile anlatan da el üstündedir bizim dilimizde. Eli üstünde olmak, el vermek, el almak, el üstünde tutmak, elden ele dolaşmak… Uzayıp gider liste. En kutsal elin bütün ellerin üstünde olduğunu bilmek, o elin yapılan bütün akitlerin resmi mührü olduğunu fehmetmek de eli anlatan şiirlerin matlasıdır bilenlerin nezdinde.

Ne kadar da içten bir eylemdir; elden almak, elden vermek. Kaç desibel şefkat ve rikkat barındırır ‘elinde büyümek’ deyimi? Ne çok maharet ister kim bilir ‘elinden gelmek’. El emeği, göz nurudur marifet, elinden geleni yapmanın asgarisini ödemektir mazeret. Ele muhtaç olmadan yaşamaksa insan için en büyük rahmet.

Köklerine güneşin yasaklandığı bir orkide kadar masumdur insanın elleri. İnsan olmakla masum olmak arasındaki köprüleri inşa edenler de o ellerdir. İnsan, kilerinde kelimeleri tükenen bir şair gibi tek başına kalakalırdı karakışın ortasında o eller olmasaydı. Sevdiği birinin ellerini özlemek, taze ölülerini özlemek gibidir. Oruç Aruoba da elden önce elin ince derdine, özlemin derin dehlizine düşenlerden:

“Bilemesen
Nereye koyacağını ellerini,
Biraz oynatsan bileklerini
Düşünürken beni
Uyuyamadan önce—
Bilsen
Nasıl özlediğimi ellerini
........

© İnsaniyet