“Tayfun’u bugün 1 saat cam ardından acı içinde gördüm!

Anayasa Mahkemesi kararı UYGULANMADIĞI İÇİN, masum yere hapiste olan eşim Tayfun Kahraman, sağlığını kalıcı biçimde etkileyecek çok ağır ve sancılı bir süreç yaşıyor.

Oysa 4 senedir kimseye bir zeval gelmeden, geri dönüşü olmayan bir hasar almadan bu haksızlık bitsin diye dua ediyordum…

…

Ne yapalım biz? Kime anlatalım derdimizi?

Tayfun’un 4 senedir haksızca içinde barındırıldığı fiziksel ve psikolojik yaşam koşullarının hastalığının bugün geldiği seyre etkilerini hangi mahkeme değerlendirecek?

Nereye başvuralım?

…
Bizim daha ne yaşamamız gerekiyor?

Bu kadar zulüm, bu kadar gaddarlığı nasıl sineye çekelim?

Başımıza gelenlerin ve geleceklerin sorumluluğu kimde?”

(Meriç Demir Kahraman / 25.12.2025)

Yeni yargı paketinin Meclis’te kabul edilip, cezaevlerinden tahliyelerin başladığı saatlerde sabrının zarafetiyle böyle diyordu Meriç Demir Kahraman.

Tayfun Kahraman
Selahattin Demirtaş
Figen Yüksekdağ
Adnan Selçuk Mızraklı
Can Atalay
Osman Kavala
Çiğdem Mater
Leyla Güven
Mehmet Murat Çalık

ve daha yüzlerce isim yoktu tahliye edilenler arasında.

O kadar çoklar ki hepsinin adını yazdım sayın lütfen.

Bugün tahliye edilenler değil, edilmeyenler mevcut rejimin sınırını gösteriyor.

Bu yüzden mesele bir af meselesi değil.
Basit bir reform meselesi hiç değil.

Çünkü mesele artık ne tek tek dosyalar, ne tek tek yasa maddeleri ne de yargı paketleri.
Mesele, hukukun nasıl bir siyasal rejimin parçası haline geldiği.

Carl Schmitt’in dediği gibi: “Egemen, istisna haline karar verendir.”

Türkiye’de hukuk, normun etrafında değil, istisnanın etrafında örgütleniyor.
Olağan hukuk tamamen askıya alınmış değil; ama kimin için geçerli olduğu, kimin için askıya alındığı siyasal olarak belirleniyor.
Bazıları için yargı paketleri bir “müjde”, bazıları için ise istisnanın devamı.

Schmitt’e göre istisna, hukukun dışı değildir, hukukun çıplak halidir.
........

© İlke TV