Bazen bir çocuğun üzerinde yaşına ait olmayan bir sorumluluk hissedersiniz; sanki kendi gelişim dönemine değil, ailesinin duygusal dengesine hizmet etmeye çalışıyordur. Henüz on yedi yaşındadır ama sanki yıllardır yetişkin gibi davranmaktadır. Annesinin dert ortağı olur, babasının öfkesini yatıştırır, kardeşlerine ebeveynlik eder. Çevresindekiler bu durumu “olgunluk” ya da “güçlü karakter” olarak yorumlar, hatta gururla anlatırlar. Psikolog Eren Boz,“Oysa bu olgunluk çoğu zaman bir seçim değil, mecburiyettir” diyor ve şöyle devam ediyor:

“Çocuk, kendi yaşına ait deneyimleri yaşayamadan duygusal bir yükün altına girmiştir. Çünkü bazı ebeveynler, farkında........

© Hürses