Yaşam hızla akıp giderken, yaşamın anlamını hiç düşünmeyiz.
Ve hayat her gün yeni gelişmelere gebedir.
Yeni sevdaların insanı nasıl etkilediğini düşündüm bu gün. Elbette yeni bir dostluk, yeni bir aşk, yeni bir ilişki kimi zaman insanı dar sokaklara, kimi zaman ana caddelere, kimi zaman da arka sokaklarda dolaşmanın, apartman gölgelerinden geçip gecekondu odalarına misafir olmanın tadını yaşatabiliyor.
İnsan gerçekten yalnız mıdır?
Her duygu ve düşünmemizi paylaşabilir miyiz?
Bazen sevinçlerimizi ve hüzünlerimizi paylaşabileceğimiz yakınlarımız ve dostlarımız yanımızda olmaz, yalnızlığın kimi zaman bizimle olduğunu biliriz. Kendimizi yalnız hissettiğimiz anlarımız da olmuştur. Ya biz ihanet etmişizdir, ya da onlar bizi başkalarına tercih etmiştir. Her zaman bizi dinleyen, derdimize derman olan dost bulmak öyle kolay değildir. Bu yalnızlık duygusu hepimizde vardır.
Kimi zaman kendimiz gibi bir dost arar, sevdiğimiz gibi sevilmek ister ama çoğu zaman aradığımız sevgiyi bulamayız.
Aslında hepimiz biraz yalnızızdır…
Ve dostluklara doymayız.
Hep yenidünyalar isteriz. Gönül dünyamız aç bir kurt gibidir. Nice güzelliklerin kıymetini bilmeden yiyip tüketir, yine de doymaz.
Başka güzelliklere imreniriz hep, başka sevdalara akıp gitmemiz içten bile değildir. Bir anlık coşku ve heyecanla bize duyulan sevgileri söndürür, gönülleri incitebiliriz.
Hep çekici gelir başkaları, hep daha güzel görünür.
Hep çekicidir uzaklıklar...
Koparılmış, ellerde gezdirilen çiçeklere imreniriz hep, yanımızdaki çiçeklere basıp geçeriz. Oysa yalnızlığın kuytularında gezinirken, bizi o karanlık iç dünyamızdan kurtarıp yaşama dört elle sarılabilecek güzellikleri görmesini sağlayan sadece içimizdeki o derin, o saf sevgimizden başkası değildir. Eğer sevdanın ruhu yoksa içimizde güncel hayat bir rüya gibi yaşanmadan geçip gidecektir.
Yaşamda birçok güzellikleri hiç yaşamadan kaybederiz, bir-çok şeyin farkına varamayız.
Bazen uzun süreli mutluluklar, uzun süre hiç uğramaz evimize. Günü kurtarır güzellikleri........