Aynı evde iki yabancı gibiyiz

Merhaba Yeşim Hanım, eşimle 3 yıllık bir evliliğimiz var. Evlendiğimiz ilk yıl her şey daha dengeliydi. Birlikte vakit geçirir, günün nasıl geçtiğini birbirimize anlatırdık. Sonra yavaş yavaş eşim içine kapandı. Akşam eve geldiğinde selamını veriyor, yemeğini yiyor ve hemen telefonuna ya da bilgisayarına gömülüyor. Konuşmaya çalıştığımda “Yorgunum, iş stresli” deyip geçiyor ama beni en çok üzen şu: Bazen yan yana oturuyoruz ama ben kendimi evdeki bir misafir gibi hissediyorum. Birlikteyken bile yalnızım. Konuşmaya çalışıyorum, “Bir şey mi var, kafanı kurcalayan bir durum mu var?” diye soruyorum. Cevabı hep aynı: “Bir şey yok.” Ama davranışlarında var. Beni kırmamaya çalışıyor belki ama bu sessizlik daha çok acıtıyor. Eskiden birlikte gülüp eğlenirdik, şu an aynı evde iki yabancı gibiyiz. Sevilmediğimi değil, umursanmadığımı hissediyorum. Bir kadın için en acı olan galiba bu. Boşanmayı düşünmüyorum ama böyle yaşamaya devam etmek de beni tüketiyor. Beni anlamasını istiyorum, beni geri kazanmaya çalışmasını… Ama çabalayan hep ben oluyorum. Yeşim Hanım, eşimin bu soğukluğu geçici bir dönem midir? Bir insan aynı evde bu kadar yalnız hissederse ne yapmalı?

Yeşim Tijen’in cevabı:

Merhaba sevgili okurlar, size de merhaba sevgili okurum; insanı en çok sandıkları yıpratıyor ya öyleyse ya böyleyse diye düşünüp durmak yorucu olsa da insan elinde olmadan........

© HTHayat