“İnanç”, bir şeye inanmayı, iman etmeyi; bir düşüncenin, bir varlığın, bir olgunun, bir nesnenin mevcudiyetini tasdik etmeyi ve bu tasdikle ilgili pratikleri yerine getirmeyi ihtiva eder.

Halk inanışları ise, toplum tarafından kabul edilmiş ilahî bir dinin bilinen hükümleri ve öğretileri dışında kalan, fakat halk arasında yaygın bir şekilde yaşayan, itibar gören ve bir sonraki nesle sözlü gelenek yoluyla aktarılan itikatlar ve kimi uygulamalardır ki, -İslamî terminoloji ile söyleyecek olursak- bunların çoğu bid’attır, hurafedir, bâtıl ve ilkel inanıştır.

Prof. Dr. Abdülkadir İnan Anadolu’da yaşayan bu türden halk inanışlarının kaynaklarından bahsederken, “Türkler İslâm’a girerken eski dinlerinden de birçok inanç ve geleneği yeni dinlerine sokmuşlardır.

Önce Müslüman olmuş Türklere, sonradan Müslüman olan Şamanların katılmaları, birçok Şaman inancının canlanmasına sebep olmuştur. Ağacı kutlu saymak, yatır ve ağaçlara dilekte bulunmak maksadıyla çul-çaput bağlamak, çocukları boğduğuna inanılan Alkarısı’ndan küçük çocukları korumak için yanlarına bıçak, kama ve silah bırakmak, çocukların uzun ömürlü olmaları için onlara Dursun, Yeter, Satı, Satılmış, Döne, Döndü, Yaşar gibi isimler vermek, hastalık nedeniyle çocuğun adını değiştirmek, gibi inançlar birer Şaman kültürü kalıntılarıdır.” diyor.

Bu inanışların temelinde birtakım işlerin uğurlu yahut uğursuz kabul edilmeleri yatmaktadır. Özellikle kadınlar arasında yaşayan “Halk İnanışları”, bazen bir........

© Hedef Halk