Sebep olduğu acıların, ölümlerin ve faciaların şimdilik sadece bir kısmı tartışılan ama dünya diplomasi tarihinin önemli isimlerinin ilk sıralarında yeralmayı hakeden Henry Kissinger 100 yaşında göçtü, gitti...
Birkaç sene önce, Kissinger’ın 1999’da yayınladığı hatıralarından bahsetmiş ve bu hatıraların “Yenilenme Yılları” isimli son bölümünde yeralan bizimle ilgili bir hadiseyi yazmıştım...
Kissinger’in sözünü ettiği hadise 1974’teki Kıbrıs harekâtı sırasında yanlışlıkla batırdığımız ve 54 denizciye mezar olan Kocatepe muhribimiz hakkında idi...
Şimdi, Kissinger’in ölümü vesilesi ile seneler önceki bu yazımın bazı bölümlerini yeniden yayınlıyorum.
Henry Kissinger, hatıralarında Kocatepe’nin batışından bahsetmeden önce Bülent Ecevit’i anlatıyor ve şöyle diyordu:
“...Ecevit’i 1957’den, Harvard’daki uluslararası bir seminerdeki öğrenciliğinden beri tanırdım. Mesleğine yazar olarak başlamıştı ve kendisini siyasetle henüz tam olarak vermemişti. O zamanlarda Paris’in edebî merkezlerinden etkilenen Avrupalı entellektüellere mahsus geleneksel sol görüşlere sahipti. Fikirleri, siyaseti meslek olarak seçmesinden sonra da önemli bir değişikliğe uğramadı. Zira, şiir ilk tutkusuydu ve siper harbini tercih eden alışılmış Türk siyasetçilerinden daha esnek ve hassas davranacağını ümid ediyordum.
...Hiç kimsenin, hattâ Makarios’un bile beklemediği patlama nihayet 15 Temmuz 1974 sabahı geldi.
...Ankara’da yeni başbakan Bülent Ecevit’in sosyalist partisi ile liderliğini İslâmcı Necmettin Erbakan’ın yaptığı aşırı milliyetçi Milli Selâmet Partisi arasında kurulmuş istikrarsız bir hükümet vardı. Ecevit yola bir şair olarak çıkmıştı, Yuannides (Yunan cuntasının lideri) aslında........