Bu yazının ilk cümlesini yazmam tamı tamına 47 dakikamı aldı! Yazmak için masaya oturmamın ikinci dakikasında bir arkadaşım, bizim lüzumsuz muhabbetler grubuna, bir fotoğraf ve ona bağlı bir link yolladı. Mesajı açıp, linke ‘tık’ladıktan 17 dakika sonra tekrar yazıya dönebildim. Geçen 17 dakika boyunca neye bakıp, ne okuduğumla ilgili en küçük fikrim yoktu. O 17 dakika, hiçbir şey olmadan, boşlukta uçup gitti. Heba ettiğim 17 dakikam yüzünden kendime sinirlendim. Bir türlü yazıya giremedim. Telefonu elime alıp, Instagram story’leri arasında gezinmeye başladım. Tam bir tavşan deliği... Saçma sapan bir yolculuğun ardından telefondan kafamı kaldırdığımda yazı için masaya oturmamın üzerinden 47 dakika geçtiğini fark ettim. 47 dakika boyunca yapmam gereken şey dışında, şimdi bunları yazarken tek bir görüntüsünü bile hatırlamadığım, tonla video izlemiştim. Bu aktiviteyi gün içinde kaç kez tekrarladığımı düşündüm. Hatırlamadığım 47 dakikaların sayısının fazlalığı kendime öfkemi arttırdı. Etrafımda olan bir dolu şey yüzünden dikkatimi yaptığım işe verememek pek alışık olduğum bir şey değil. Genelde odaklanıp işimi bitiririm ama son zamanlarda dış etkenlerin beni baştan çıkarmasına daha kolay izin verdiğim görüyorum. Kendim dışındaki her şey benden daha önemliymiş gibi; kendimi değil hep dışarıyı dinliyorum… Neden böyle oldu diye kendimi dinlemek istediğim de bile birkaç dakika içinde kendimin yüzüne bakmayıp, dakikalarımı çalan o tavşanın peşinde, tek nefeste o dipsiz çukura yeniden dalıyorum!

CHATGPT KULLANARAK YAZI YAZANLAR NE YAZDIĞINI........

© Habertürk