Hele ki Ankara gibi, ciddiyetin ve bürokrasinin gri tonlarında boğulmuş bir şehirde bu yaşı sürmek, başlı başına bir sanattır. Kırk ikiyi deviren bir Ankaralı, artık ne gençliğin rüzgarına kapılır ne de yaşlılığın limanına sığınır. O, tam ortadadır; bir ayağı Kızılay’ın karmaşasında, diğer ayağı ise Çankaya’nın dinginliğindedir.​

42 yaşındaki bir Ankaralının en belirgin özelliği, şehrin tüm ritüellerine olan hakimiyetidir. En iyi dönercinin nerede olduğunu, en hızlı otobüs güzergahını ve hangi kafede en sessiz masanın bulunduğunu ezbere bilir. Bir zamanlar girdiği sınav salonlarının, şimdilerde en iyi çorbacıya dönüştüğünü görmüş, otopark haline gelen tarihi pasajlara........

© Haberton