Bazı duyguların bir sonu yoktur.
Zaman onları iyileştirmez, sadece insana taşımayı öğretir.
İnsan yaşadıkça bazı eksikliklerle birlikte yürümeyi öğrenir; geride kalanla değil, içinde kalanla.

Varoluş sorusu, kayıpla birlikte başka bir dile dönüşür.
“Niçin varız?” sorusu artık cevap aramaz.
Çünkü yaşam ile ölüm arasındaki çizgi, düşünüldüğünden çok daha incedir.
Bazen bir an, bazen bir susuş, bazen de yarım kalan bir cümledir o çizgi.

Hayat devam eder denir.
Evet, eder.
Ama aynı yerden değil.
İnsan gülmeye devam edebilir; fakat içindeki boşluk, gülüşün sesini........

© Haberton