Aşk-ı münhasır, kelime anlamıyla “yalnızca bir şeye ait olan, başka hiçbir şeye yönelmeyen aşk” demektir. Ancak bu tanım, kavramın ruhunu bütünüyle açıklamaya yetmez. Çünkü tasavvuf geleneğinde aşk-ı münhasır, bir nesneye ya da kişiye indirgenmiş bir sevgi biçimi değildir; kalbin dağılmaktan vazgeçip tek bir hakikatte toplanmasıdır. Bu hakikat kimi zaman bir insan sûretinde görünür, kimi zaman ilahi olana doğru bir çağrı hâlini alır. Asıl belirleyici olan, aşkın bölünmezliği ve sadakatidir.

Tasavvufi düşüncede aşk, talep eden değil; dönüştüren bir hâl olarak ele alınır. Aşk-ı münhasır ise bu dönüşümün en saf biçimidir. Çünkü burada kalp, alternatifler üretmez. Kıyas yapmaz. “Daha iyisi”ni aramaz. Kalbin bu........

© Haberton