Herkes birbirine “gibiydi.”
Biraz sevdik, biraz inandık, biraz güvendik… ama hiçbirini tam yapmadık. Çünkü bu topraklarda tam olmak, fazla geliyordu. Gerçek sevmek yorar, gerçek inanmak kırar, gerçek dürüstlük bedel isterdi. Biz de “gibi”siyle yetindik.

Birbirimizi dinliyor gibiyiz, ama kimse kimseyi duymuyor.
Seviyoruz gibiyiz, ama sevgi yalnız kalmasın diye söylenmiş bir cümleye dönüşmüş.
Gülüyoruz, ama kahkaha bile rol yapıyor artık.

Bazen düşünüyorum:
Ne zaman........

© Haberton