Şiir, yazıldığı anda yazanındır; çünkü henüz kimseyle paylaşılmamıştır. Kelimeler onun deneyimine, duygusuna, sezgisine yaslanır. Ama şiir okunduğu anda yer değiştirir. Artık yalnızca yazanın iç dünyasını değil, okuyanın hayatını da taşımaya başlar.

Bu noktada şiir estetik bir nesne olmaktan çıkar, toplumsal bir ilişkiye dönüşür. Okur, şiiri olduğu gibi almaz; kendi geçmişini, acılarını, umutlarını onun içine yerleştirir. Aynı dize bu yüzden herkeste başka bir yankı üretir. Şiirin anlamı sabit değildir; dolaşımdadır. Tam da bu nedenle Roland Barthes, anlamın tek sahibi olarak yazarı merkeze alan düşünceyi sorgular. Şiirin kaderi, yazıldığı masada değil, okunduğu hayatta belirlenir.

Ancak şiiri bütünüyle okura........

© Haberton