Benim bir Emmioğlu var… Allah için, beni çok sever. Biz de rahmetli amcamı çok severdik ama bu Emmioğlu’nun sevgisi başka: Hem sever, hem dert döker, hem de devlet sırlarını (!) benimle paylaşır.

Sağ olsun gelir, çayını içer, muhabbet daha “günaydın”ı geçmeden dert paketini açar:

“Emmioğlu, bugün alışverişe gittim… Hayat çok pahalı! İki yeşillik aldım, dünyayı ödedim. Tavuk yanına yaklaşılmaz, balık uçmuş, et zaten NASA bütçesi…”

Durdurabilir misin? Asla. Devam eder:

“Minibüse bindim, ellerim dolu. Gençler doluşmuş, yer yok! Bir de öyle konuşuyorlar ki… Yeminle, yere bakmaktan yer boşalınca da göremedim.”

Ardından sağlık sektörü raporu gelir:

“Emmioğlu, doktora gittim. Bir sıra var, bir sıra var… Randevulu randevusuz birbirine girmiş. Hastalık ortalıkta geziyor, sanki beni seçmek için kur’a bekliyor! Sağlık ocağından çıktım, eve gelene kadar üç kaza atlattım. Bir de haklıyım, küfürü yine ben yedim!”

Bitmez… Yollar bozuk, eğitim çökmüş, sağlık karışık, emekli sefalet içinde, sporda şike… Emmioğlu’nun listesi TÜİK’in enflasyon sepetinden daha çeşitli.

Ama günün sonunda sorarsın:

“İyi de bunları kim çözecek Emmioğlu?”

Bir anda profesör kimliğine bürünür:

“Emmioğlu, sen........

© Habererk