Öyle bir çağa rast geldik ki zaman denilen peri bizi her dönemdekinden daha hızlı hareket etmeye mecbur kılıyor.

Herkesin alelacele bir yerlere yetişmesi gerekiyor ya da yanımızda bir an önce teslim edilmesi gereken bir emanet varmış gibi sağa sola koşuşturup duruyoruz. Herkes sürekli hareket halinde ve sanki her birimizin arkasından bir atlı ordu kovalıyor biteviye…

Çoğu zaman nereye koştuğumuzu kestiremesek bile çağın ruhu gereği koşmaya mecbur hissediyoruz kendimizi.

Nefeslenmek için biraz bekleyince saat duracakmış sanki ya da zaman sıfırlanacakmış gibi bir hisse kapılıyoruz. Tıpkı azıcık hızımızı yavaşlatsak hayata ve yaşadığımız çağa geç kalacakmışız duygusuna tutulduğumuz gibi.

Peki bunca telaş ve koşuşturmacanın sebebi nedir acaba?

Onca koşuşturmanın sebebi kendimizi yaşadığımız dünyadan daha mutlu hissedeceğimiz başka bir diyara bir an evvel ulaştırma çabası mıdır?

Ya da kendimizi bulmaya dair daha fazla çaba harcamak ve bazı var oluşsal eksikliklerimizi tamamlayabilmek midir?

Veyahut hayatın ve var oluşumuzun anlamına dair yepyeni keşiflere koyulmak mıdır?

Bana kalırsa bu dünyada peşimizden atlı birlikler kovalar gibi koşup durmamızın sebebi bu saydıklarımdan hiçbirisi değil…

Manevi keşiften çok maddi fetih yapmak bizim niyetimiz.

Cümbür cemaat eşyayı keşfe koşuyoruz.

Onları görüp incelemek adına diyardan diyara savrulmaya can atıyoruz.

Dur durak bilmeyen bu fetihler neticesinde eşyaya dair........

© Haber7