Son Osmanlı askerleri 9 Aralık 1917 gecesi Kudüs'ü ağlayarak terk ettiğinden beri İslam Dünyası'nın saadet kapısına kilit vuruldu. Çünkü Kudüs'ün kaybı bütün Müslümanların esareti ve İslam beldelerinin işgali manasına geliyordu. Bunun böyle olduğunu çok geç anladık. Filistinli Müslümanlar da bu gerçeği ancak 14 Mayıs 1948'de fark etti. Siyonistler terör örgütünü devlet diye dünyaya yuttururken, Büyük Felaket Nekbe Filistinlileri uyandırdı. Ama etrafındaki İslam ülkeleri'nin böyle bir dertleri yoktu.

Osmanlı hakimiyetinden kurtulduğunu zannedenler, büyük bir emperyalist düzende piyon olduklarının farkında değillerdi. Çünkü onlara devlet diye verilen topraklar, vatan değildi. Sadece harita üzerinde cetvelle çizilen kağıt parçasıydı. Bağımsızlık sembolü olarak ellerine verilen bayraklar ise ne kadar da birbirine benziyordu. Çünkü Oxfordlu Gertrude Bell böyle münasip görmüştü. Üç şerit, bir üçgen. Renklerini değiştir, olsun sana bayrak. Toprak ve bayrak verildi ama ortada devlet yoktu. Zaten devlet yönetecek adam da yoktu. O halde hanedanlar ve krallar bu sözde ülkeleri yönetmeliydi. Ama onları Osmanlı'dan kurtaran büyüklerinin sözünden çıkmamak şartıyla. Aksi halde hemen bir darbe ile koltuğundan indirilip yerine yedekte tutulan bir başka sadık adam gelmeliydi.

Bir asırdır Ortadoğu adını vererek İslam Aleminden koparılan bu toprakların kaderi, aşiret anlayışı ile yönetilen bu sözde devletlerin gafletiyle sürüp gidiyor. Onlar için Filistin, Kudüs, Mescidi Aksa, Gazze, sadece birer sembol. Eskiyi hatırlatan, bugün için önemi kalmamış, hatta bazen kendi güvenliğini tehdit eden tehlikeli semboller.

İslam dünyasına vurulan bu pranganın kilidi........

© Haber Vakti