İzmir'in altı kaynıyor. Üstünde ise derin bir sessizlik... Ama bu sessizlik, huzurdan değil. Korkudan.

Her geçen gün yaklaşan bir gerçeğe gözlerimizi kapatıyoruz: Deprem. Evet, bir doğa olayı ama ihmalin, vurdumduymazlığın ve sorumluluktan kaçışın gölgesinde büyüyor. Ve biz hâlâ "başımıza gelmeden harekete geçmeyiz" kolaycılığıyla yaşamaya devam ediyoruz.

İzmir, fay hatlarıyla iç içe yaşayan bir şehir. Buna rağmen hem merkezi hem yerel yönetimler arasında hâlâ net bir sorumluluk alma iradesi yok. Herkes topu bir başkasına atıyor. Oysa bu kentin geleceği, birilerinin değil, hepimizin omuzlarında.

Yıkılan binaların ardından yapılan açıklamalar artık teselli değil, acı veriyor. "Kader" deniyor. Oysa kader diye sunulan tablo, bilimin hiçe sayıldığı, denetimlerin görmezden gelindiği, betonun insan hayatından daha değerli görüldüğü bir zincirin ürünü.

© Haber Gündemim