Toplum olarak en büyük ayıbımız; ölülerimizi överken, dirilerimizi görmezden gelmemizdir.
Yaşarken değer vermediğimize, öldükten sonra methiyeler düzüyoruz.
Birinin cenazesinde boy göstermek kolay; zor olan, o insan nefes alırken yanında olmaktır.
Ne garip değil mi?

Yaşarken selamını almadığın komşuya, öldüğünde en önde saf tutuyorsun.
“Çok iyi insandı” diyorsun ama onun iyi olduğunu hatırlaman için toprağın nemlenmesi gerekiyor.

Bu, vicdan değil — ikiyüzlülüğün ta kendisidir.
Sevgi, ölüm ilanıyla değil; bir telefonla, bir hal hatır sormayla........

© Haber Expres Gazetesi