“SOKAKTAYIM KİMSESİZ BİR SOKAK ORTASINDA”

Sokak çocuğuyum, dışlanmışım hep, sen de yüz çevirme! Feleğin sillesini yemişim doğduğum andan itibaren, kaderin cilvesi olmuşum. Kimse el uzatmaz bana, saçımı okşayıp destek olmaz.
Bu benim suçum değil! Sahipsiz olmam, yalnız konmam, bir başına bırakılmam.

Ana yok, derdime yanan... Baba yok, arka çıkan... Dışlayan çok, iten, döven, söven... Sokak çocuğuyum işte, tarafım yani. Rengim belli, kokum… İşaret parmakları hep bana dönük “Onlardan uzak durun.” diye. Bir tetikmiş gibi gelir o parmaklar, bir tehdit, bir teşhis… Azılı bir katil, caninin teki, eşkıyadan beter, belki de teröristmişim gibi. Oysa insanım ben de sizin gibi. Et ve kemikten müteşekkil, birazcık da ruh katılmış ama hep çaresiz, yalnız ve sersefil... Hep anasız, babasız, eşsiz ve dostsuz…

Yani şimdi ben kötüyüm, uzak durulması icap eden bir yaratık, dışlanması elzem olan bir zat, kapının önüne konulması gereken bir hiç, sövülüp dövülen. Oysa insanım insan... Benim de kanım kaynar, isteklerim olur; iştahımı çeker şöyle üç top dondurma; hani yatağım da olsun şöyle rahatça. Bu benim suçum değil,........

© Günışığı Gazetesi