Kime “Diyarbakırlıyım” desem yüzünde bir tebessüm belirdi. Birçoğu “Diyarbakır’ı çok severim!” dedi. İnsanın memleketinin uzak şehirlerde bile böyle bir karşılık bulması benzersiz bir his.

Yolda adres sorduğum bir teyze Diyarbakırlı olduğumu öğrenince unutmadığım bir cümle kurdu: “Evladım, bir daha dünyaya gelsem kesinlikle Diyarbakırlı olmak isterdim.” Bu cümle, şehrin sınırlarını aşan bir aidiyetin ifadesiydi.

Bunları duydukça düşündüm: Bir şehir neyiyle sevilir? Surlarıyla mı, yemekleriyle mi, insanıyla mı? Yoksa hepsinden biraz, hiçbirinden tam değil de daha derin bir şeyle mi?

Bana kalırsa Diyarbakır, insanın içine işleyen bir şehir. Bir kere seven bir daha unutamıyor, bir kere giden tekrar gitmek........

© Güneydoğu Ekspres