Bu sistemle sermaye sınıfı karını daha fazla artırmak, için tüm sınırları ve sınırlamaları kaldırıyordu. Özelde sermayedarlara, ama genelde tüm bireylere gayri nizami (kural dışı) para kazanmanın önünü açıyordu.
Kapitalist dünya da artık merkezci (devletçi) kapitalizm politikaları terk ediliyordu. Böylece devlete ait KİT (Kamu İktisadi Kuruluşları) özelleştirilme ile tasfiye edilmek isteniyordu. Sağlık, eğitim, ulaşım ve diğer kamu hizmetlerinin tamamen özelleştirilerek, serbest piyasaya açılması hedefleniyordu. Devlet aldığı vergilerle bu hizmeti vermek yerine, özel sektöre ucuz kredi imkanı sağlamayı amaçlıyordu.
O dönemde Sovyetler Birliği’nin başını çektiği dünya sosyalist sisteminin gerileme sürecine girmesi neo - liberalizmin önünü daha fazla açıyordu. Kapitalist dünya da, daha önce sosyalizmle rekabetin etkisiyle devlet eliyle verilen kamu hizmetleri, reel sosyalizmin çöküş süreciyle serbest piyasaya açılıyordu.
Bir yandan da, buna paralel olarak , o yıllarda örgütlü sınıf dinamikleri devletin ağır baskısıyla karşılaşıyordu. Sistem içinde örgütlenen işçi sınıfı Neo - Liberalizm politikaları için bir risk oluşturuyordu. Egemenlere göre örgütlü mücadele mutlaka dağıtılmalı ya da zayıflatılmalıydı. Bunun için gerekirse askeri darbelerle sınıf örgütlenmeleri ağır baskı altına alınmalıydı.
Neo - Liberalizm; büyük kentlerde ücretli çalışanlar, küçük ve orta sınıflar, emekliler, yoksullar, işsizler , kırsal kesimde tarım işçileri ve köylüler için yoksulluk ve yokluk demekti.
Türkiye 24 ocak 1980 tarihinde ilk kapsamlı neo - liberal politikalarla karşılaştı. Halk bir anda gelen yoksullukla tanıştı. Bu ani yoksullaşmaya ‘ekonomik kriz’ denildi.
O dönem örgütlü olan sendikalar toplumsal muhalefeti yanına alarak bu politikalara karşı çıktı. Ardından 12 Eylül askeri darbesi geldi. Bütün örgütlenmeler zor kullanılarak dağıtıldı. Böylece Neo - Liberalizmin önü açılmış oldu.
Kamuda çalışan memurlar bir anda gelirinin yüzde ellisini kaybetti. Refah seviyesinde büyük gerileme oldu. Özlük ve mesleki hakler da büyük........