Bebek arabasında oturuyordu; gözleri kocaman, yanakları pembeydi…

İnsan ister istemez böyle bir çocuğa gülümsediğinde bir tepki bekliyor: meraklı bir bakış, hafif bir gülümseme ya da başını çevirip etrafı keşfetme çabası.

Fakat bu kez farklıydı. Küçük kız, etrafındaki kalabalığı, renkleri, sesleri görmüyordu bile.

Görüş alanına yerleşmiş telefon ekranına kilitlenmişti.

Babası arabayı sürüyor, o ise adeta dünyadan kopuk bir şekilde görüntü kaydırıyordu.

Aslında bu sahne artık hepimizin tanıdığı bir manzara.

Restoranlarda, parklarda, misafirliklerde…

Çocukların ellerinde ekran, yetişkinlerin ellerinde bir tür teslimiyet hissi. “Biraz oyalansın, sessiz dursun, yemek boyunca sorun çıkarmasın…” derken telefon, ebeveynliğin acil durum butonu hâline geldi.

Oysa araştırmalar bunun sadece geçici bir çözüm değil, uzun vadeli bir risk olduğunu gösteriyor.

Uzmanlar 2 yaş altındaki........

© Güneydoğu Ekspres