Hepimizin geçmişe özgü anıları arasında unutamadığımız resimler, fotoğraf kareleri, belgeler, notlar, kıyıp atamadığı defterler vb. vardır. Bu bir bakıma kişinin yürek galerisi, ya da anılar müzesidir.

Kişisel olarak ilginç bir yazgım var. Adı Gazi olan ilkokulu bitirmiş, adı Mustafa Kemal olan ortaokulu bitirmiş, adı Cumhuriyet olan lisede okuyup, adı Atatürk olan üniversiteden mezun olmuşum. Siz bu kadere bakar mısınız?

Tüm bu okullar ve hocalarım bende silinmeyen izler bırakmış, yaşamımı yönlendirmiş, ömür boyu unutamayacağım anıları belleğime yerleştirmiş, her okuldan pek çok dostum arkadaşımla yollarımız kesişmiş, bazen kesintili- bazen kesintisiz devam etmiş. Az şey mi?

Öğrencilik yıllarıma ait bellek müzemde herkes gibi ve herkes kadar unutulmaz güçte ve derinlikte anılarım var. O yıllarda kuşak olarak işimiz hem çok kolay hem de çok zordu. Kolaydı. Çünkü arkamızda Cumhuriyet ilkelerine inanan ailelerimiz, Cumhuriyet'in kürsülerinde bizi eğiten eli öpülesi öğretmenlerimiz, ortamı germeyen yöneticilerimiz vardı. Zordu! Çünkü bir taşra kentinin yaşam koşullarında yaşamak, mahrumiyet bölgesi olduğu için pek çok şeye ulaşamamak, hele de dondurucu soğukla baş etmek kolay değildi…

Bu zorlu yolda nasıl yürüyebildik? Yürüdükçe nasıl güçlendik? Gençlik yıllarımızı zorlayan geleneksel kodların etkisinden sapmadan-yılmadan nasıl yürüyebildik? Bu açıklanması zor bir soru olmakla birlikte, bu sorulara verilecek yanıtım şudur: Yetişme sürecine çok şey sıkıştırmaya çalışan kuşağın aydınlanmaya olan inancı ve Büyük Atatürk’e duyduğu güven ve bağlılık…

Çünkü Atatürk kurtuluş ve aydınlanma için gereken reçete idi, dermandı, ilaçtı, çözümdü. Ulusal bayramlar bizim kuşak için tarihsel, duygusal, siyasal, toplumsal, kültürel anlam ve boyutlarıyla destansı cumhuriyetimizin felsefesinin ve erdeminin yansıdığı ve yaşandığı........

© Gerçek Gündem