Το φινάλε του Μουντιάλ γράφτηκε με τρόπο που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο γραπτό περισσότερο απ όσο στην εικόνα και τα συναισθήματα που αυτή δημιούργησε αυτό το τρίωρο του υπέροχου τελικού της Κυριακής 18 Δεκεμβρίου 2022. Θα μνημονεύεται ως ένας από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών και στα δικιά μου μάτια είναι ο καλύτερος όσων έχω δει (με καταγεγραμμένες αναμνήσεις από το 1978). Ίσως τα επόμενα χρόνια οι λογοτέχνες και (κυρίως) οι ποιητές που είναι και εραστές του ποδοσφαίρου, βρουν και τα κατάλληλα λόγια να αποτυπώσουν και μέσα από τις λέξεις τους τη μαγεία που ξεδιπλώθηκε όμορφα αλλά και βίαια (στις συνεχείς εναλλαγές της) πάνω στο χορτάρι.

Ως πιο…πεζός από την πλευρά μου θα ήθελα απλά να καταθέσω ορισμένες σημειώσεις για τη διοργάνωση που αποχαιρετήσαμε αλλά κυρίως για τον υπέροχο τελικό της.

Δεν φημίζομαι για τα θρησκευτικά μου συναισθήματα αλλά δεν μπορείς να μην το δείς…αλλιώς το πράγμα, όταν η Αργεντινή κατάφερε να τη σκαπουλάρει οριακά κόντρα στην Αυστραλία, την Ολλανδία και –εντέλει- τη Γαλλία. Δεν αδικώ διόλου τον Ύψιστο αν έχει πάρει την πλευρά του Μέσι. Πιθανότατα, μισώντας την αλαζονεία, να μην επέλεξε την ουδετερότητα ανάμεσα σε αυτόν και τον Μπαπέ. Αλλά το ότι έχρισε εκπρόσωπό του, άγιο/θαυματοποιό σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο τον Εμιλιάνο Μαρτζίνεζ, για να γίνει η δουλειά για τον Λίο, δείχνει ότι πραγματικά ο Θεός ξέρει τι πρέπει να κάνεις στη μπάλα για να πετύχεις. Ή να αποτύχει ο άλλος. Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε για την Αργεντινή, πολύ κόπο, προσπάθεια, προσήλωση και επικές στιγμές αλλά είχε και ποσοστό τύχης που κάνει και τους άπιστους να ανάψουν ένα κεράκι.