Βλέπουμε το Μαρόκο με μεγάλη συμπάθεια αλλά δεν απαιτείται ντε και καλά να το λατρέψουμε. Γιατί όσο και αν το παρομοιάζουμε με την Ελλάδα του 2004 υπάρχουν και σαφείς διαφορές.

Τι πιο συνηθισμένο και λογικό να υπάρχει μια μεγάλη γκάμα θετικών συναισθημάτων για την πορεία του Μαρόκου σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο; Είναι σαν μια ανάγκη, για τους περισσότερους, να βλέπουμε τους μικρούς, τα αουτσάιντερ τους...καταφρονεμένους (για να βάλω και πιο λογοτεχνικό στοιχείο στην υπόθεση) να ανεβαίνουν στην κεντρική σκηνή και να αρπάζουν την ευκαιρία τους από τα μαλλιά και πολύ πειστικά.

Αυτή η ευκαιρία που παρουσιάστηκε στους Μαροκινούς από την κλήρωση ήδη όταν τους έφερε απέναντι σε...κάτι κουρασμένα (ευρωπαϊκά) παλικάρια (το τραγικό Βέλγιο και μια Κροατία που έχει φτάσει πολύ παραπέρα από εκεί που δικαιολογεί το ντεπόζιτο της) και τον τραγικά αφελή (όπως αποδείχθηκε) και άνευ παραστάσεων Καναδά. Για να φτιαχτεί έτσι το μονοπάτι που τους οδήγησε απέναντι στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Εύκολο; Σε καμία περίπτωση, αλλά αν είχαν κάτι στο οποίο μπορούσαν να επενδύσουν ήταν η δικιά τους...τσιμεντένια συνοχή απέναντι στο "τίκι τάκα" και το ψώνιο των -πολύ light- Ισπανών και την συνηθισμένη ανεπάρκεια των Πορτογάλων που (εκτός από το 2016 και το Euro) πάντα κάτι λειψό έχουν στο ριζικό τους. Χώρια που όλη αυτή η ιστορία με τον Κριστιάνο ήταν απίθανο να μην τους επηρεάσει.

Όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν, στο παραμικρό, την επιτυχία των Μαροκινών καθώς είναι η πρώτη αφρικανική ομάδα που φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ με τρόπο και εικόνα που πρέπει να προβληματίσει και τη Γαλλία, πολύ περισσότερο απ'όσο επιβάλλει η οποιαδήποτε σκέψη για...τυχερούς Μαροκινούς. Είναι όμως σαφές πως απαιτούνται και συγκυρίες για να μπορέσει να φτιαχτεί το ιδανικό σενάριο διάκρισης.