Κάπου λοιπόν τα σερί που έχτισαν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ και η αιτιολόγηση των απωλειών του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ με τα (διαφορετικά για τον καθένα) προβλήματα τους από την αρχή της σεζόν, μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι παίζουν και οι άλλοι. Και όχι μόνο αυτό. Ότι αρκετοί από αυτούς τους «άλλους» από κάποια στιγμή και μετά θα βρίσκονται σε βαθμολογική θέση η οποία θα τους δίνει μόνο μια επιλογή. Να μπαίνουν στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια. Να μην είναι δηλαδή ο Βόλος του «καλώς ήρθατε και καλή βραδιά» στο Πανθεσσαλικό με τους μεγάλους να παίζουν σχεδόν εντός έδρας και να κάνουν πάρτι, ή ο Παναιτωλικός του καλού πλην όμως… «όλο μέλι, μέλι και από τηγανίτα τίποτα» ποδοσφαίρου, αλλά οι «κομάντο» που θα εκμεταλλευθούν όποια αδυναμία και όποιον «δισταγμό» δουν στον αντίπαλο. Όποια μέτρια ή κακή βραδιά των παικτών και του προπονητή του «απέναντι», προκειμένου να εξαντλήσουν όποια πιθανότητα έχουν ώστε να φύγουν με κέρδος από το γήπεδο. Το οποίο κέρδος είναι για αυτούς από εκείνα που δεν τα είχαν στο πρόγραμμα. Με αποτέλεσμα ακόμα και ο ένας βαθμός να έχει διπλό όφελος. Πρακτικό και ψυχολογικό, για τη συνέχεια.