Πραγματικά είναι η κρίμα για την προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού.

Να φτάνουν στα περισσότερα ματς της Euroleague στην πηγή, αλλά στο τέλος να μένουν «διψασμένοι». Να κάνουν τόσο μεγάλη προσπάθεια να γυρίσουν ένα παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα η οποία έχει δομηθεί για Final 4 και μάλιστα μέσα σε μια δύσβατη έδρα και στο τέλος να φεύγουν από το γήπεδο έχοντας ένα μεγάλο «κρίμα» να πλανάται στα «πράσινα» αποδυτήρια.

Έως πότε θα γίνεται αυτό; Γιατί να αδικούν τους εαυτούς τους; Γιατί να μένουν μόνο με τα χαμόγελα της προσπάθειας ενώ όταν κοιτούν την κατάταξη να λένε «κοίτα να δεις, εάν είχαμε νικήσει 'εκεί, εκεί και εκεί' τώρα θα είχαμε το 'τάδε' ρεκόρ». Γιατί να μην τα αποφεύγουν όλα αυτά; Ο Παναθηναϊκός έδειξε και στα δύο ματς της Ιβηρικής χερσονήσου ότι έχει όλα τα φόντα να είναι και να παραμένει ανταγωνιστικός έως το τέλος. Κάτι που «χτίζει» μέρα με την ημέρα.

Και όχι μόνο να παραμένει ανταγωνιστικός αλλά να φτάνει στο σημείο να κρατάει τις τύχες των αγώνων στα χέρια του. Όπως στη Βαλένθια στις αρχές της περασμένης εβδομάδας όταν είχε δύο ευκαιρίες για το τελευταίο σουτ, όπως και τώρα στη Βαρκελώνη όταν απώλεσε δύο σερί επιθέσεις για να πάρει προβάδισμα δύο λεπτά πριν από το τέλος και να βάλει έξτρα πίεση στην (ήδη πιεσμένη) Μπαρτσελόνα. Αντί λοιπόν να επιστρέψει στην Αθήνα έχοντας κάνει έστω το 1/2 (όχι ότι δεν θα μπορούσε και το 2/2) στην Ισπανία, οι αποσκευές θα είναι άδειες από νίκες, αλλά «γεμάτες» από προπάθεια και αισιοδοξία για το «αύριο».

Είμαι από τους πρώτους που λέω ότι με υποθετικές συζητήσεις δεν γράφεται καμία ιστορία στο μπάσκετ αλλά αν βάλουμε κάτω τα ματς που έχει χάσει ο Παναθηναϊκός........

© gazzetta