Να δεχθούμε ότι με τα «αν» (και) στον δεν γίνεται δουλειά; Να το δεχθούμε…αν και όταν αυτά αφορούν αποφάσεις που μπορούν να είναι καθοριστικές για την τύχη όχι μόνο μιας αναμέτρησης αλλά…τριών ομάδων, τότε θα μπορούσε να η κουβέντα να είναι μεγάλη. Στην προκειμένη περίπτωση αυτή η συζήτηση αφορά το πέναλτι που έδωσε υπέρ της Αργεντινής ο Ολλανδός ρέφερι Ντάνι (Ντέσμοντ) Μακέλι. Το οποίο και απόκρουσε υπέροχα ο Σέζνι , άρα σε συνδυασμό με τα όσα ακολούθησαν τόσο στο συγκεκριμένο ματς όσο και σε αυτό του Μεξικού με τη Σαουδική Αραβία, έστειλαν στην επόμενη φάση την Πολωνία, παρέα με την Αργεντινή.

Αρχικά θα πω -για ακόμα μια φορά- ότι όσο χάλια και αν εμφανίζεται μια ομάδα σε ένα παιχνίδι δεν δικαιούται ο διαιτητής να μην αποδίδει δικαιοσύνη με βάση τους κανονισμούς. Δεν μιλάμε δηλαδή για κάποιου είδους…θεία δική για αυτόν που αποδίδει τόσο αντιαισθητικό ποδόσφαιρο (ή καλύτερα…μη ποδόσφαιρο) όπως αυτό που είδαμε το βράδυ της Τετάρτης από την Πολωνία. Η όποια «δικαιοσύνη» μέσα στον αγωνιστικό χώρο πρέπει να αποδίδεται από αυτόν που έχει την ικανότητα να πάρει το ματς. Πάμε παρακάτω…

Έχω εκφράσει πολλάκις τις ενστάσεις μου όχι για τη χρήση της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο, αλλά για τον τρόπο που χρησιμοποιείται το VAR στις περιπτώσεις που καλείται –εντέλει- να αποφασίσει ο άνθρωπος (και πάλι, όπως και πριν) απλά με μεγαλύτερη βοήθεια από τα τεχνικά μέσα. Όταν μιλάμε για «γραμμές», άρα και περιπτώσεις που όλα είναι μετρήσιμα με τη βοήθεια της τεχνολογίας (οφσάϊντ, γκολ) δεν υπάρχει κάτι να πει κάποιος. Παρά μόνο ότι ίσως έχουμε φτάσει στην υπερβολή όσον αφορά το οφσάϊντ, αφού παίζουν πλέον ρόλο η…φράντζα ή τα μεγάλα αυτιά ενός παίκτη. Αλλά αφού έχουμε (ακόμα) τη συγκεκριμένη παράβαση στο παιχνίδι, αυτό είναι φυσιολογικό.