Πάει λοιπόν ο πρώτος γύρος της Superleague. Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τον δεύτερο, μετά από αυτό το μυστήριο χειμωνιάτικο (και για άλλους λόγους “σκοτεινό” Μουντιάλ). Προσωπικά με ενδιαφέρουν δύο πράγματα. Να συνεχίσει να έχει ενδιαφέρον το πρωτάθλημα και με κάποιο μαγικό τρόπο να κλείσουν τα στόματα όλων αυτών των νταραβεριτζήδων μέσα και γύρω από τις ομάδες που σκούζουν υστερικά ακόμα και για ανάποδα πλάγια. Μιλάω για τους... επαγγελματίες. Για τον οπαδό δεν μπορώ να πω κάτι. Δικαίωμά του είναι να επιλέξει σε ποιο χαστούκι θα αντιδρά σε αυτή τη ζωή. Σε αυτά που τρώει καθημερινά ή στα (κατά φαντασίαν τις περισσότερες φορές) γηπεδικά. Ποιος είμαι να κάνω υποδείξεις στον άλλον;

Ορισμένες προσωπικές σημειώσεις και...απορίες, στο φινάλε του πρώτου μισού (που δεν είναι μισό αλλά το ένα τρίτο περίπου λόγω πλέι οφ και πλέι άουτ).

Αν κάναμε καλλιστεία θα είχαμε μια κριτική επιτροπή, θα έβαζαν οι παίκτες και μαγιό, θα μας έλεγαν για την παγκόσμια ειρήνη και ανάλογα με την προσέγγιση κάθε μέλους της κριτικής επιτροπής θα έβγαινε μια βαθμολογία. Σαφώς υποκειμενική. Στην περίπτωση μας υπάρχει βαθμολογία που έχει προκύψει μετά από 13 αγωνιστικές. Παραδόξως (για Ελλάδα) δεν υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις για το πως διαμορφώθηκε αυτή η βαθμολογία όσον αφορά τον πρώτο, δεύτερο κλπ. Μάλιστα αν γίνεται κουβέντα επί του θέματος, αφορά κυρίως όχι το πως πήρε βαθμός ο “άλλος”, αλλά πως τους χάσαμε “εμείς”. Και πάλι όχι από τη διαιτησία, αλλά από το κακό το ριζικό μας.