Bir yılı yine tükettik; bir yaş daha aldık...

Dünden devam eden sorunlara yenileri eklenmiş olsa da bugüne şükür olsun; ayaktayız(!); elimiz tutuyor, gözümüz görüyor, kulağımız işitiyor, düşündüklerimizi hala yazabiliyor ve söyleyebiliyoruz.

Az da olsa yiyecek aşımız, içecek suyumuz var; ekmek peşinde başkalarının ülkesine göçer durumda değiliz; kendi yuvamızda ‘acımızı bal yaparak’ yaşıyoruz ...

Toplum olarak dirliğimiz, birliğimiz devam ediyor; Devletimiz var, vatanımız var, tarihten gelen kimliği ile övündüğümüz bir milletimiz var...Komşularımızla savaşımız yok...

Bu sahip olduklarımızın değerini bunlara sahip olmayan toplulukların; mesela Suriye’nin, Gazze’nin, Filistin’in, Doğu Türkistan’ın çilesine bakarak daha iyi anlayabiliriz.

‘Olana şükür olmayana sabır’ Anadolu insanının irfanıdır...

“Bir bayram sabahı yeni ayakkabılarımın olmadığına üzülmedim ayaklarımın olmasına sevindim, şükrettim; ya ayaklarım olmasaydı ne yapardım” diyen güzel insanlarımıza selam olsun...

Müsadenizle, senenin bu son haftasını Derviş Yunus gönlüyle karşılayalım; acısıyla tatlısıyla 2025 yılı ile helalleşelim; kaygıları, korkuları, öfkeleri, küskünlükleri geride bırakarak yeni yıla umutlarımızla merhaba diyelim, olur mu?

2026 yılı güzel olsun; korktuklarımızdan emin umduklarımıza nail olacağımız bir yıl olsun, inşallah... Yüce Allah, devletimize ve milletimize zeval göstermesin...

Yukarıdaki duaya amin derken öncelikle ülke yöneticilerine bazı acı gerçekleri hatırlatmayı bir görev olarak görüyorum.

12-18 YAŞ GRUBUNDAKİ 4 BİN 666 ÇOCUK........

© Gazete Pencere