Hayatın en adaletsiz yanlarından biri, yüklerin görünmez olması. İnsanlar yan yana yürüyor, aynı otobüse biniyor, aynı sırada bekliyor, aynı masalarda oturuyor ama kimsenin omzundaki ağırlık birbirine benzemiyor.

Kimin yükü daha ağır, kiminki daha hafif; bunu bilmek mümkün değil. Çünkü herkesin taşıdığı şey farklı, herkesin taşıma gücü de. Bugün sokakta yürürken yüzlere dikkat etmek yeterli. Kimisi dalgın, kimisi gergin, kimisi yorgun. Ama o yüzlerin arkasında ne olduğunu tam olarak kimse bilmiyor. Bir bakışta anlaşılan sadece yorgunluk; gerisi saklı.

Çünkü insanlar artık yüklerini anlatmıyor. Anlatmanın bir şeyi değiştirmediğini düşünüyorlar. Sessizlik, yeni bir savunma biçimi haline geldi. Birinin yükü geçim derdi. Ay sonunu getirme telaşı, artan faturalar, bitmeyen borçlar. Sabah işe giderken aklında sadece işi değil, eve döndüğünde onu bekleyen hesaplar var. Bir başkasının yükü evin içi. Görünmeyen emek, bitmeyen sorumluluklar, başkasının hayatını ayakta tutmaya çalışırken kendi ihtiyaçlarını ertelemek. Bir diğerinin yükü yalnızlık.........

© Gazete İlk Sayfa