Yollardayım yine bu aralar ve yanından hızla geçtiğim binalar gözümü acıtıyor. Samsun da dahil ülkemizin neresine giderseniz gidin üst üste ve çirkin bir yapılaşma insanın ruhunu karartıyor. Bir karavancı olarak gözlere ziyan bu manzaradan uzak köşelere kaçabildiğimden biraz daha şanslıyım. Tabiat ananın o yumuşacık estetiğine sığınıp gözlerimi ve ruhumu temizleyebiliyorum zaman zaman. İnsan başka türlü kendine gelemiyor; malum büyük şehirlerde medeniyetin geldiği son nokta cam, metal ve beton yığını. Mimarisi allanıp pullanıp reklam edilen sitelerin yapım tekniği bu üç malzemenin özensizce üst üste fırlatılmasından başka bir şey değil.
Doğayla baş başayken ayaklarınız toprağa değdiğinde, göğe yüzünüzü kaldırabildiğinizde anlıyorsunuz, şehir hayatı dediğiniz şey sadece estetik yoksunluk değil, kutucukların içine hapsolmak. Karmaşanın ortasında birbirine geçmiş hayatlar bizimkisi. Buna da şehir hayatı diyoruz ve onu yücelttikçe yüceltiyoruz. Dolaplarımızdaki eşyalarımız bile bizim kadar tıkış tepiş değil. Eşyalarımıza gösterdiğimiz özeni kendimize gösteremiyoruz. Onları katlıyoruz veya siliyoruz, dolaplarındaki yerlerine yerleştiriyoruz. Aynı şeyi hayatlarımızı emanet ettiğimiz şehir için neden akıl edemiyoruz acaba? Yoksa sihirbaz hileleri kadar hızlı bir hayatın içinde medeniyet yoksunu olduğumuz gerçeğini gözlerimizden kaçıran birileri mi var? Bu acele neden?
İlkel dediğimiz kültürler yok edilmeseydi belki de onlar cevaplardı bu soruları. Af edersiniz, şu an hatırladım, böyle bir kitap var, çok severim:........

© Gazete Gerçek