Son zamanlarda, yardım etmenin, el uzatmanın, dertlenmenin üzerine öyle bir soğukluk çöktü ki…
Birileri çıkıyor, bir okula destek olduğunuzda, bir çocuğun eksikliğini gidermeye çalıştığınızda hemen o ezber cümleyi yapıştırıyor:
“Devlet mi aciz? Kime hizmet ediyorsunuz?”

Oysa bu sorular, iyiliğin kalbine saplanan hançerlerdir.Sanırsınız ki bir vatandaşın gönüllü olarak yaptığı gayret, devletin yetersizliği anlamına gelir. Hayır! Bir çocuğun üşüyen ellerine eldiven ulaştırmak, bir okulun kapısından içeri umut taşımak; bu bir eksiklik göstergesi değil, bir vicdan borcudur.

Devlet büyük, güçlü bir gövde gibidir.
Sivil inisiyatifler ise o gövdenin en uç, en ince damarlarına sevgi taşıyan kılcal kanallardır.
Bizim kültürümüz, “komşusu açken tok yatan bizden değildir” diyen bir anlayışın mirasçısıdır.
Bu söz, bir yasa değil; insan olmanın onurlu bir sözleşmesidir.

Yaratılanı Sevmek İçin Kimlik Sormak Gerekir mi?
İyilik sınır........

© Gazete Damga