2025 yılı, Türkiye’de para politikasının yönü açısından bir kırılmadan ziyade, 2023 ortasında başlayan ortodoks sıkılaşma sürecinin toplumsal sonuçlarının daha görünür hale geldiği bir yıl oldu. Seçim sonrası dönemde Hazine ve Maliye Bakanı olan Mehmet Şimşek’in dile getirdiği ‘rasyonelleşme’ söylemiyle meşrulaştırılan yüksek faiz politikası, geçici bir istikrar arayışı olmaktan çıkıp kalıcılaştı. Geçtiğimiz iki yılda istikrar programının bedeli ise büyük ölçüde ücretli emeğin omuzlarına yüklendi.

2025 boyunca Merkez Bankasının temel önceliği, enflasyon beklentilerini çıpalamak ve finansal istikrarı korumak olarak tanımlandı. Bu hedef doğrultusunda yüksek faiz rejimi büyük ölçüde muhafaza edildi. Resmi söylemde sıkça dile getirilen ‘veriye bağlılık’ ve ‘temkinli duruş’, pratikte faizlerin uzun süre yüksek tutulmasının gerekçesi haline geldi.

Bu tercihin sınıfsal boyutu ise sistematik biçimde göz ardı edildi. Zira uygulanan para politikası, enflasyonla mücadeleyi esas olarak iç talebin ve ücretlerin baskılanması üzerinden kurguladı. Fiyatlama gücü yüksek firmalar ve bunların kâr marjları tartışma dışı bırakılırken, ücret artışları doğrudan bir risk unsuru olarak görüldü.

2025’in seyrini belirleyen kritik dönemeçlerden biri, 19 Mart’ta yaşanan ve İstanbul Büyükşehir Belediyesinden başlayarak CHP’ye yönelen siyasi ve idari operasyonlar oldu. Bu operasyonlar, yalnızca siyasal alanı değil, finansal piyasaları ve para politikasını da doğrudan etkiledi. Artan siyasi belirsizlik ve risk algısı, 2024 sonunda başlayan faiz indirimlerine ara verilmesine ve hesapta olmayan faiz artışlarına neden oldu.

Bu tarihten sonra faiz politikasında daha temkinli bir çizgi öne çıktı. Sermaye çıkışları ve kur baskısı ihtimali, para politikasında manevra alanını daraltırken, yüksek faiz rejimi yalnızca enflasyonla mücadele aracı olmaktan çıkıp siyasi riskleri dengeleme........

© Evrensel