Geçtiğimiz cumartesi günü İstanbul’da düzenlenen “Uluslararası Barış ve Demokratik Toplum Konferansı” Abdullah Öcalan’ın gönderdiği bir mesajın okunmasıyla başladı. Öcalan, sözlü bir beyanının yazılı hali olan bu mesajın girişinde “sosyalizmin yeniden inşası yolunda konuşmak” ifadesini kullanıyor ve kimi zaman ‘20. yüzyıl sosyalizmi’ ve ‘reel sosyalizm’ kimi zaman da ‘ulus-devlet sosyalizmi’ dediği bir tür sosyalizme yönelik eleştiriler yöneltiyordu. Öcalan’a göre PKK, “Kürt halkının ulusal varlığını güvenceye kavuşturarak tarihsel misyonunu doldurmuş” ama “aynı zamanda ulus-devlet sosyalizminin tıkanıklığını da açığa çıkarmış” idi.

Fazla uzatmadan özetlemek gerekirse, ‘20. yüzyıl sosyalizmi’ bir negatif devrim hamlesi olarak ortaya çıkmıştı ama “yerine yenisini koyamamış”tı. 1990’lara gelindiğinde –ki SSCB’nin fiili varlığının ortadan kalktığı tarihsel moment kast ediliyor elbette— çoğu kesim ‘sosyalizmden kaçıyordu’ ama Öcalan tüm yaşamını “bu umudu yeniden kurmaya [adamıştı]”.

Kapitalizm artık gezegeni tümden yok etmekte ve insan türünün sonunu getirmekteydi ve ‘eski sosyalizm’inkinden farklı yeni bir kapitalist çözümlemeyi insanlığa sunmak gerekiyordu. Bunun için de “sınıftan önce bir öz-savunma oluşumu olarak komün perspektifiyle ezilenlerin tarihine bakmak” gerekiyordu. “Tarih, sınıf mücadelesinden ibaret değil”di.

Tüm bunları içeren “demokratik toplum sosyalizmi”, başarısızlığa götüren “ulus-devlet sosyalizmi”nin aksine, toplumları “zafere” götürecekti…

***

Öncelikle söylemek gerekir ki bu mesajların dile getirdiği genel yaklaşım ve argümanlar ‘yeni’ değildir. Kökeni İkinci Dünya Savaşı sonrası Batı dünyasında ortaya çıkan geçici ‘refah dönemi’ aydınlarının ve özellikle de eylemci üniversite gençliğinin arayışlarından başlayarak, Sovyetler Birliğindeki revizyonizme karşı çarpık bir tepki de olarak 90’lara kadar........

© Evrensel