Türkiye’de her sabah binlerce işçi, henüz gün doğmadan evlerinden çıkıyor. Her gün aynı saatte, aynı durakta, aynı servise binerler. Bu yolculuk, kağıt üzerinde “işe geliş-gidiş” olarak geçiyor; istatistiklerde ise çoğu zaman sıradan bir trafik hareketi. Oysa gerçekte bu yolculuk, işin ayrılmaz bir parçası ve giderek daha fazla sayıda emekçi için bu yolculuklar hayatla ölüm arasındaki ince çizgi haline geliyor. Türkiye’de işçi ölümleri yalnızca makinelerin arasında, madenlerin dibinde ya da iskelelerin tepesinde yaşanmaz; işe giden yollarda da yaşanır. İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisinin son yıllara yayılan verileri bu gerçeği açıkça ortaya koyuyor. 2024 yılı boyunca iş cinayetlerinde hayatını kaybeden yaklaşık 1900 işçinin en az beşte biri 387 işçi trafik ve servis kazaları nedeniyle yaşamını yitirdi. Bazı aylarda servis trafik kazası sonucu iş cinayetleri oranı toplam iş cinayetlerinin yüzde 25’inin üzerine çıkıyor.

Türkiye’de işçi sınıfı üzerine yazılan romanlar şimdi yeniden yazılsaydı, trafik kazaları en az Çukurova sıcağında pamuk toplayan ırgatlar kadar, deri tabakhanelerinde kimyasalın içinde çalışan işçiler kadar anlatılırdı. O romanlarda sabah karanlığında yola çıkan mevsimlik tarım işçileri olurdu; kasası kapalı kamyonetlerde, emniyet kemeri olmayan servis minibüslerinde, adları bile tutulmadan taşınan insanlar… Fabrika vardiyasına yetişmek........

© Evrensel