Nikah şekerimizin kenarları kıvrık metal tabağının bir teki kalmış. Yazı masamın üstünde. Sabahları masaya oturduğumda elin değmişçesine tıkırdıyor. Ben de elimi uzatıyorum. Elin elime değince tıkırdıyor bir daha. Hoplatıyor kalemi.

Zamanı gelince diyorlar ya, inanma. İlerledikçe yitiyor zaman.

İki resim yazı masamda. Biri sen, biri ben. Baş başa. Birbirinize bakmaktan hiç bakmıyorsunuz bana. Ağlanası bir dünyada yalnız bıraktınız beni.

Hak, adalet, özgürlük........

© Evrensel