Na een moeizame voorzittersverkiezing toonde Kevin McCarthy deze week zijn politieke kunsten. De Republikein loodste zijn schuldenakkoord met president Joe Biden door het Congres. Niet slecht voor een voorzitter wiens hamer van rubber leek, schrijft Victor Pak.

Een totale afgang, een vernedering. Zo klonk het, nadat Kevin McCarthy begin dit jaar werd verkozen tot voorzitter van het Huis van Afgevaardigden. Pas na vijftien stemrondes kreeg hij een meerderheid achter zich.

De steun binnen zijn eigen Republikeinse Partij vergaarde McCarthy pas na afspraken met zijn meest radicale partijgenoten. Dat ging ten koste van zijn aanzien. Niet eerder gaf een voorzitter van het Huis van Afgevaardigden zo veel macht uit handen, maar het voorzitterschap was binnen.

McCarthy wist dat een volgende grote test in juni op de agenda stond. Dan zou de Amerikaanse overheid tegen haar eigen schuldenplafond aanlopen, en kan de overheid niet meer lenen en dreigt een faillissement. Een ramp voor de stabiliteit van de Amerikaanse economie en daarmee de wereldeconomie. Een verhoging of opschorting van het schuldenplafond was nodig.

McCarthy moest zijn waarde bewijzen. Met een Republikeinse meerderheid in het Huis, werd hij de tegenpool van president Joe Biden. McCarthy moest schipperen tussen de Democraat en zijn eigen Republikeinse partijgenoten. De radicale flank van zijn fractie wilde geen duimbreed wijken. De onderhandelingsruimte was beperkt, maar iedereen wist: als er voor de deadline geen compromis komt, zijn de gevolgen niet te overzien.

Lees meer over de Amerikaanse schuldenlast: Schuldenberg voelt ongemakkelijk: wat als rente wél oploopt?

De onderhandelingsteams van McCarthy en Biden bereikten vlak voor de deadline een compromis. Het schuldenplafond is opgeschort tot en met 2025. McCarthy haalde kleine bezuinigingen binnen. Zo komt er een einde aan een aflossingspauze voor studieleningen, en zal de overheid miljarden dollars aan niet-bestede coronasteun terugvorderen.

Met 314 stemmen voor en 117 tegen nam het Huis van Afgevaardigden het compromis aan. Na enkele aanpassingen ging ook de Senaat akkoord. McCarthy kreeg 67 procent van zijn fractie mee in het compromis. Geen slecht resultaat voor een leider wiens voorzittershamer van rubber leek.

Lees ook: Was bij falen van een deal een munt van 1 biljoen uitkomst voor Biden?

Ook in het Witte Huis stemt het akkoord tot tevredenheid. Bij Biden en zijn adviseurs was de angst groot voor de extremistische vleugel van de Republikeinen. Bovendien hadden de Democraten zichzelf in een lastig parket gebracht. Vorig jaar, toen zij nog een meerderheid hadden in zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden, waren zij vergeten het schuldenplafond zelf op te hogen.

Een akkoord waar beide partijen mee kunnen leven, is een hoopvol teken voor de verhoudingen in Washington. En voor de rest van de wereld scheelt het dat de Amerikanen weer even van het gedoe af zijn. In 2025 is het aan een nieuwe president en een nieuw Congres om weer te onderhandelen.