Kapitalizmin rayları, sadece trenleri değil, insanları da taşır. Ama işçilerin alın teriyle döşenen o rayların altına gömülen, aslında emekçilerin umutlarıdır. Yavuz Özkan’ın Demiryol’u, 1979’un karanlık Türkiye’sinde bu acı gerçeği sahneye taşır. Emeğin örgütlü gücü, egemen gücün ve sermayenin müşterek çarkında nasıl parçalanır? İşte bunun hikayesidir anlatılan.

Demiryolu işçileri, görünüşte birer çark dişlisidir. Ama Özkan, onların her birini, kapitalist düzenin hıncına, devletin “baba” maskesi ardındaki zorbalığına karşı direnen öznelere dönüştürür. Film, bir sınıf hikâyesinden öte, işçinin kendi bilincini inşa etme yolculuğudur. Ne var ki bu yolculuk, her daim karşısına çıkan polis barikatları, patronların tehditleri ve en çok da kendi içlerindeki korkularla kesintiye uğrar.

Bugünden........

© Elips Haber