İnsan, doğar büyür ve bir meslek sahibi olunca işe girer ve çalışır. Kim bilir belki de tüm umudu çalışma hayatı boyunca, bir köşeye koyduğu birikimi ve emekli olunca kazandığı tazminatıyla, çocukları ile başını sokacağı bir evi olsun niyetini taşır.

Günümüzde bırakın tazminatla ev sahibi olmayı, kişinin aldığı maaşı, özellikle büyükşehirlerde bazı ilçelerde kiraya bile yetmiyor. Yakın çevremde dostlarla ve sokakta, çarşı, pazarda karşılaştığım emekli vatandaşlarla sohbetimde; hayat pahalılığından, kiralarını ödeyemediklerini ve markete bile gidemediklerini, sürekli evin içinde kendilerini yalnız hissettiklerini söylüyorlar.

Emekli maaşlarının asgari ücretin bile altında kaldığını, bu devirde ev almanın hayal olduğunu, sadece günü nasıl geçirebilirim derdinde olduklarından sitem ediyorlar… Vatandaşlar; kirayı ödeyemediklerini, pazarda ve hatta şimdi marketlerde de bir köşede kasa içinde bırakılan pörsümüş, biraz şekli bozulmuş sebze ve meyveleri, daha ucuza satılan ürünleri almak zorunda kaldıklarını ve güçlerinin ancak buna yettiğini, temel gıda maddelerini bile alamadan evlerine döndüklerini anlatıyorlar.

Hatta kimi emeklinin geçinemediği ve yaş unsurunun verdiği fizyolojik bazı nedenlerden dolayı ihtiyaçlarını karşılayamadığını, bu sebeple çocuklarının evlerine taşınmak zorunda kaldıklarından bahsediyorlar. Gün geçtikçe yok mu bir umut, geçinemiyoruz sesleri yükseliyor…

Örselenmiş ve bir köşeye atılmış gibi hissedilmek

Geçenlerde bir yakınım ile sohbetimde, yüksek........

© Ekonomim