Son haftalarda Türki­ye’nin dört bir yanın­dan gelen susuzluk ha­berleri artık sıradan me­teorolojik haberler değil; derinleşen bir krizin ha­bercisi. Barajlar kuruyor, yeraltı suları çekiliyor, çiftçi ürününü tarlada bırakmak zorunda ka­lıyor. Şehirler, özellikle yaz aylarında içme suyu kesintileriyle karşı karşıya.

Hükümetler Arası İk­lim Değişikliği Paneli’nin (IPCC) verilerine göre 2050’de küresel sıcaklık 2,5–3 derece artacak; yüzyıl sonunda ise 6 dereceye yak­laşacak. Türkiye için yapı­lan projeksiyonlar daha da çarpıcı: 2070–2100 arasın­da 3–7 derecelik artış bek­leniyor. Bu sadece termo­metredeki bir sayı değil; ta­rımsal verimde düşüş, içme suyu krizleri, ekosistemle­rin çöküşü ve ekonomik ka­yıplar anlamına geliyor.

Dünya Kaynaklar Ensti­tüsü’ne göre Türkiye, su fa­kirliği listesinde 32. sıra­da. Üstelik çöl ülkesi diye bildiğimiz bazı ülkeler bi­le bizden daha iyi durum­da. DSİ verileri son 10 yılda ortalama yağışın yarıya ya­kın azaldığını gösteriyor. Bu azalma yalnızca Güneydoğu Anadolu gibi “kurak” bili­nen bölgelerde değil; Ege ve Marmara’da da yaşanıyor. Yani Barak Ovası’nda da Kü­çük Menderes Ovası’nda da durum aynı…

Bu tablo karşısında “su­suzluk kader değil” demek için elimizde güçlü argü­manlar var. Çünkü dünyada benzer koşullara sahip ülke­ler, doğru politikalar ve tek­nolojilerle bu krizden çık­mayı başardı.

Türkiye’nin su yönetim anlayışı uzun yıllar büyük baraj projeleri ve sulama kanallarına odaklandı. Oy­sa artık yüzey suları, yeraltı suları, yağmur suyu ve atık suyun tümünü kapsayan havza bazlı, bütünleşik bir yönetim modeli şart. İspan­ya’nın Segura Havzası Planı bu konuda örnek alınabilir. Plan, tarım, sanayi ve şehir kullanımını aynı çerçevede ele alıyor, yeraltı suyu çe­kişine kota koyuyor ve atık suyun �’ini tarımda geri kullanıyor. Bu sayede hem kurak dönemleri atlatabili­yor hem de tarımsal üretim istikrarını........

© Dünya