Gazze… Bir zamanlar meydanları titreten bir feryat, ümmetin kalbinde yankılanan bir dava idi. Bugün ise aynı Çeçen davasında olduğu gibi, zamanla alışılan, sindirilen, hatta utanç verici bir şekilde unutulan bir trajediye dönüşüyor. Müslümanların hafızası ne yazık ki zayıftır; zulüm ilk günlerde öfke ve slogan üretir, birkaç hafta sonra ise sıradanlaşır. Çeçenistan’da yaşanan vahşet işte böyle unutulmuştu. Grozni bombalanırken susan dünya, bugün Gazze bombalanırken de aynı kayıtsızlık içindedir. Daha da acısı, bu sessizlik yalnızca Batı’dan değil, bizzat İslam ümmetinin içinden yükseliyor.

Çeçen mücahitlerin dağlarda verdiği onur mücadelesini hatırlayın. İlk yıllarda herkes konuştu, “kardeşlerimiz” denildi, yardımlar aktı. Ama zaman geçtikçe ümmet yoruldu, ilgisi dağıldı, kimisi korktu, kimisi unuttu. Sonra ne oldu? Zulüm devam etti, şehirler yerle bir edildi, dava yalnız bırakıldı. Bugün Gazze’nin yaşadığı kader de aynı hattın devamıdır. Ümmet, aynı hatayı ikinci kez yapıyor: Mazlumu yalnız bırakıyor, direnenleri kaderiyle baş başa bırakıyor.

Gazze’nin çığlığı bugün her zamankinden daha yüksek, fakat ümmetin duyma isteği her zamankinden daha düşük. Sanki Müslümanlar, içlerine işlemiş bir umursamazlıkla, “Nasıl olsa birileri yardım eder” psikolojisine sığınmış durumdalar. Fakat hayır! Kimse yardım etmiyor.........

© Doğruhaber