Müslümanlar cihada sarılıp er meydanlarında kendilerini düşmana gösterdiklerinde hep izzet sahibi olmuşlar. Hatta yenildiklerinde dahi. Ancak cihadı terk edip ölüm korkusuyla dünyaya sarıldıklarında, ölümü kendilerinden savamadıkları gibi zillet içine düşmüşler. Tarih bize bunu öğretmiştir.
Tarih dedim ya, iki anekdot aktaralım.
Kanunî Sultan Süleyman, Fransa’da oynanan dansı duyunca, Fransa Kralına bir mektup yazmış. Mektubunda Fransa’da böyle bir melanetin yapıldığını ve buna son verilmesi gerektiğini belirttikten sonra; “Hemhudut olmaklığımız dolayısıyla, iş bu rezaletin memleketime de sirayeti ihtimali muvacehesinde, Name-i Hümayunum elinize ulaştığından itibaren derhal son verilmediği takdirde, bizzat Orduyu Hümayunumla gelip men'e muktedirim!..” diyerek isteğinin yerine getirilmediği takdirde başlarına neler geleceğini beyan etmişti.
Padişah ferman buyurdu. Fransa dansı durdurdu.
Yukarıdaki hadise Osmanlı’nın muhteşem sayıldığı bir dönemde yaşanmıştı. Gelin görün ki Osmanlı’nın hasta görüldüğü II. Abdülhamit zamanında dahi, Fransa ve İngiltere’de oynanmak istenen ve Resulullah (sav) ile İslam’ı küçültücü ifadeler içeren bir tiyatro oyununun oynanmasına mâni........