Allah'u Teâlâ, Hz. Adem kıssasında, insanı üstün kılan özelliğinin isimlere olan hükümranlığı olduğunu anlatır. Bu muhteşem bir mucizedir. Çünkü son yüzyılda daha iyi öğrendik ki, dil ve kavramları, düşüncenin ve gerçekliğin oluşumunun yani insanın oluşumunun en etkili unsurudur. Daha ilginci, aktardığımız kavramın, mutlak olarak aktardığımız şekliyle değil, karşıdakinin zihninde canlandığı şekliyle anlaşılmasıdır. Detaylarda farklılaşan ve böylece zenginleşen anlam, kategori içine toplandığında ise, asgari oranda bir ortak anlam oluşturuyor. Ama bazen kavramın kendisi tamamen sembolik oluyor. Karşılık geldiği görünür gerçekliğin bile ötesinde anlamlar ifade ediyor. Mesela birine “çakal” denildiğinde, her zaman zihinde köpekgiller familyasından, avcı ve leşçil bir hayvan canlanmıyor. Simgesi olduğu onlarca anlamı yaratıyor. Bu anlam dünyasının eğitimle daha çok tecrübelerle çok yakın ilgisi vardır. Yani bir kısım kavramın anlamını yaşanmışlıklar belirliyor.
Rahatlıkla diyebiliriz ki, insan olarak elimizde sadece isimler (kelimeler) var. “Anlam nedir?”, bu karmakarışık çizgilerle, şekillerle, frekansı farklı seslerle anlam nasıl oluşuyor? Zihnimiz bu sembolleri nasıl işliyor, çözümlemeler yapıp kaygı, endişe, korku, öfke gibi........