Allah'ım!
Gözleri açık olmak ne dehşet verici bir şeydir. Devasa bir boşluğun kaosundaki tasarımda var olmak, varlığı ve varlığını bilmek ne dehşet verici bir şey! Sensiz bir umut yok, bir anlam yok, bir çare yok. Sensiz bir “Ben” yok, çünkü Sensiz her şey, o kadar çok “öylesine”, o kadar çok “saçma” oluyor ki. Sensiz her yaşantı bir “çalkantı”, Sensiz tüm ömür, rutin bir ‘usantı”, Sensizlik bir “bulantı” Allah'ım!
Ey yerin, göğün ve ikisi arasında olan her şeyin Rabbi, Rabbimiz!
Bizi bize bırakma. Sana sığınıyoruz, kendimizi ve kalbimizi Sana emanet ediyoruz, şüphesiz Sen, emaneti en iyi muhafaza edensin. Artık kalplerimizi imanla doldur, zihinlerimizi bilinçle, hikmetle, irfanla doldur, amellerimizi ferasetle doldur, ellerimizi ittifakla doldur, mekânlarımızı selametle doldur, kurumlarımızı adaletle doldur, mücadelemizi samimiyet, ihlas ve cesaretle doldur.
Çünkü bu sürgün diyarına Senden geldik Allah'ım!
Artık az da değiliz ama yolumuzu kaybettik ve devasa bir çöle savrulduk. Ezilmiş ekinler gibi, rüzgârdan rüzgâra savrulan kurumuş otlar gibiyiz. Her gün ciğerlerimiz kanıyor, kalbimiz yanıyor ve karış karış coğrafyamız elimizden alınıyor Allah'ım!
Allah'ım!
Çöldeki herkes, ya çekilmiş........