Masanın başına oturup da farklı bir şeyler yazmaya elim varmıyor. Farklı bir şeylerden bahsedemiyorum. Vaaz kürsüsüne oturup farklı bir şeylerden bahsedince kendimi suçlu hissediyorum. Elimi dua için kaldırdığımda kendim ile veya farklı bir mesele ilgili dua edemiyorum. Çünkü Refah, Gazze, Filistin bombalanıyor, yakılıyor, yerle bir ediliyor. Hem de içindekilerle beraber.
Tonlar ağırlığındaki bombalar sözde güvenli olarak addettikleri çadırların üzerine bırakılıyor. İçinde çocuk, kadın, yaşlı, hasta her kim varsa öldürülüyor. İnsanlar ateşler içerisinde diri diri yakılıyor. Yüzlerce insan tüm dünyanın gözü önünde vahşice, gaddarca, canice, zalimce şehit ediliyor. Vahşinin vahşiliğini, gaddarın gaddarlığını, caninin caniliğini, zalimin zalimliğini kelimelerle izah etmek mümkün değil.
Tepkimizi ortaya koymak için kimi zaman yürüyüş, gösteri, miting, protesto, basın açıklamaları yapıyoruz. Fakat bunlarla bu vahşet durmuyor.
Beddua ediyoruz. Beddualarla da vahşet durmuyor.
Dua ediyoruz. Dualarımız da henüz etkisini göstermedi. Binler değil belki milyonlar dua ediyor. Sadece tenhalarda, evlerde, camilerde veya........