Bu yazıyı 2 Ocak 2021 tarihinde yazmışım . O günden bugüne ne değişmiş, değişmemiş, sorunlar farklı mı aynı mı? Bir bakalım…
Kendi kurulu yaşamsal düzenimiz içerisinde hep turizm sektörüne göre bir yaşam şeklimiz olmalı ama öyle değil. Toplumun büyük bir kısmı memur olduğu için bu felsefeyi halkımızın geneline yayamıyoruz. Özellikle turizm sektörüne Kıbrıs dışından bakan yabancılar bu sektörde çalışan yerli halkı göremeyince 'Kıbrıs Türk’ü tembel yorumları yapılıyor' yabancılardan kastım, adamızı ziyaret eden daha fazla Anavatan Türkiye’den gelen misafirlerin yorumlarına göre değil bütün yabancı turistler aynı şeyi düşünüyor. Şimdi çok fazla geriye gitmeye gerek yok, bu ülkenin turizm sektörü maksimum 45 yaşında. Yani bugünlerde 60 yaş üzerindeki kişiler; isteseler de, istemeseler de, bu sektörde aktif olarak bulunamamışlar. Kaç tane Kıbrıslı Türk Oteli olduğunu 74 öncesinde yazmamıza gerek yok, hatta Türkler tarafından çalıştırılan restoran sayısı bir elin parmaklarını geçmediğini de ayrıca biliyoruz. Bizler, anne ve babalarımızdan sonra gelen nesiller olarak, özellikle turizm ve otelcilik eğitiminin bir üniversite eğitimi olarak kabulünü ve başlangıcını 80’li yılların sonunda, 90’lı yılların başına dayandırabiliriz. Hal böyle iken, çağdaş turizm eğitimi almış Kıbrıslı Türklerin yetişmesi ise 90’lı yılların ortasından sonra olmuş. Bu yüzdendir ki, sektör dinamizmine ayak uydurup, bu sektörde kariyer yapma şansını gençlerimiz çok geç yakalamış. Daha da fazlası, bu kadar küçücük bir toplumun, devlet tarafından yaklaşık yüzde kırkı kamu sektöründe istihdam edilen bir noktaya gelmiş ise, bırakın yalnız turizm sektörünü, diğer sektörlerin bile gelişmesi nerede ise imkânsızdır. Uzun lafın kısası turizm sektörümüzün bugün ki yapısına toplumumuz tarafından sahip çıkılması gerekmektedir.
Nasıl bir turizm algısı ve kültürü geliştirmeliyiz?
Turizm sektöründe aktif sürekli çalışanların sayısı bizlere o ülke toplumunda, turizm sektörünün yarattığı iş hacmi ve dinamizmi hakkında bilgi verebilir. Hep........