Kahramanlar eskidi, zırhları paslandı. Şimdi dürüstlük ve samimiyet süper gücün yerini aldı. Sanırım biz artık kurtarılmak istemiyoruz.

Bir zamanlar sinema, iyinin kötüyü yendiği masallar anlatırdı. Şimdi ise o masalların perdesi karardı. İyilik de kötülük de aynı yüzün iki yorgun ifadesi gibi. Kahramanlar yok. Yalnızca kendi gölgesine yenilen insanlar var.

Sinema uzun yıllar boyunca insanlığın vicdan aynasıydı. Western filmlerinde adalet dağıtan kovboy, savaş filmlerinde ülkesini kurtaran asker, süper kahraman filmlerinde dünyayı, hatta hadsizce evreni kurtaran insan üstü varlıklar… Her biri bize aynı hikâyeyi fısıldıyordu: İyilik sonunda kazanır. Ama artık o fısıltıya kimse kulak asmıyor. Zira izleyici büyüdü, dünya kirlendi, adaletin hep geç kaldığı bir çağda yaşıyoruz. Kahramanların idealize ettiği saflık, bugünün karmaşık gerçekliğine sığmıyor. İyilik bile pazarlama stratejisine dönüştü. Düşünsenize, yerde bulduğu cüzdanı karakola teslim eden “kahraman delikanlı”yı yere göğe sığdıramıyoruz artık. Ne acı değil mi? Sinemada da yeni bir çağ başladı. 70’lerde filizlenen, 80’lerde ana akıma........

© Diriliş Postası